30 June 2020
Prof. dr. hab. nauk med. Mieczysław Metzger 1920–1984
All posts by Postępy Mikrobiologii
Mikroorganizmy jako biologiczne zanieczyszczenia wewnętrznego i zewnętrznego powietrza
30 June 2020
Abstract: Air pollution is a major threat to human health. Biological air pollution is predominantly caused by the pollen of plants, fungi, bacteria and viruses. The main sources of microorganisms in the air include soil, water and the decomposition of organic matter, while anthropogenic sources are represented by landfills, wastewater treatment plants, composting facilities and traffic. Microorganism populations in the air can be seasonal or relatively constant, but the most frequent increase in their occurrence is recorded in the summer and autumn. Studies show that humidity, the presence of carbon monoxide and ozone concentrations are the main factors affecting the diversity of bacteria and the percentage of pathogenic bacteria present in outdoor air. Microorganisms in the air inside residential buildings are primarily concentrated on dust particles. Approximately 60% of dust microbiota are spores of mould fungi. The key emitters of microorganisms into the atmosphere are municipal wastewater treatment plants. The bacteria and pathogens released are potentially resistant to antibiotics, rendering the bioaerosols of wastewater treatment plants a possible hazard to human health. There is a need for further research aimed at explaining the magnitude of impacts of air microorganisms on human health.
1. Introduction. 2. Sources, transport and factors affecting the presence of microorganisms in the outdoor air. 3. Microorganisms in the air inside residential buildings. 4. Microorganisms in indoor air in offices and public spaces. 5. Microorganisms in the air of industrial facilities. 6. Bioaerosols within sewage treatment plants. 7. Air microorganisms as an important factor influencing human health. 8. Conclusions
Streszczenie: Zanieczyszczenia powietrza stanowią jedno z głównych zagrożeń dla zdrowia człowieka. Zanieczyszczenia biologiczne powietrza to w głównej mierze pyłki roślin, grzyby, bakterie oraz wirusy występujące w powietrzu jako tzw. bioaerozole biologiczne. Do głównych źródeł zanieczyszczeń mikrobiologicznych powietrza należą źródła naturalne, takie jak gleba, woda czy rozkład materii organicznej, a do źródeł antropogenicznych składowiska odpadów, oczyszczalnie ścieków, kompostownie, a także ruch uliczny. Pojawiające się w powietrzu populacje mikroorganizmów mogą mieć charakter zarówno sezonowy, jak również całoroczny, jednakże najczęściej, wyraźne nasilenie narażenia ich występowania następuje w okresie letnim i jesiennym. Badania wskazują, że wilgotność, obecność tlenku węgla i stężenie ozonu są głównymi czynnikami, wpływającymi na różnorodność bakterii i odsetek występujących tam bakterii chorobotwórczych w powietrzu zewnętrznym. Mikroorganizmy w powietrzu wewnątrz budynków mieszkalnych znajdują się przede wszystkim w kurzu. Jak wykazano, około 60% mikrobioty kurzu stanowią zarodniki grzybów pleśniowych. Do istotnych emiterów drobnoustrojów do powietrza atmosferycznego należą oczyszczalnie ścieków komunalnych. Obecność uwolnionych bakterii i patogenów opornych na antybiotyki w oczyszczalni ścieków sprawia, że bioaerozole oczyszczalni stanowią potencjalne ryzyko zdrowotne. Koniecznością staje się prowadzenie kontroli oraz stałe monitorowanie jakości powietrza, zarówno w pomieszczeniach zamkniętych, jak i przestrzeniach otwartych, pod względem występujących w nim mikroorganizmów, szczególnie w odniesieniu do ich wpływu na zdrowie człowieka. Ponadto istnieje potrzeba dalszych badań, dla wyjaśnienia roli mikroorganizmów przenoszonych przez powietrze i ich wpływu na zdrowie człowieka.
1. Wprowadzenie. 2. Źródła, transport i czynniki wpływające na obecność mikroorganizmów w powietrzu zewnętrznym. 3. Mikroorganizmy w powietrzu budynków mieszkalnych. 4. Mikroorganizmy w wewnętrznym powietrzu biur i innych obiektów przestrzeni publicznej. 5. Mikroorganizmy w powietrzu zakładów przemysłowych. 6. Bioaerozole w obrębie oczyszczalni ścieków. 7. Mikroorganizmy w powietrzu jako istotny czynnik wpływający na zdrowie człowieka. 8. Wnioski
Risk of transmission of tick-borne diseases by blood transfusion
30 June 2020
Streszczenie: Obawa przed zakażeniami przenoszonymi przez transfuzję krwi była problemem od początku ery krwiolecznictwa. Jedną z faz wszystkich chorób zakaźnych, w tym przenoszonych przez kleszcze, jest okres wylęgania, podczas której nie ma objawów klinicznych wynikających z obecności drobnoustrojów we krwi. Z tego powodu, krew pobrana od zakażonego dawcy może stanowić w tym momencie potencjalne źródło zakażenia dla biorcy. Z danych literaturowych wynika, że brak jest udokumentowanych doniesień o możliwości przeniesienia zakażenia krętkami B. burgdorferi (czynnika etiologicznego boreliozy z Lyme) na człowieka zdrowego poprzez transfuzję krwi. Opisywano jednak przypadki po przetoczeniach takich zakażeń jak babeszjoza, anaplazmoza, riketsjozy z grupy gorączek plamistych, bartonelozy. Zakażenia przenoszone przez kleszcze nie znajdują się w kryteriach dyskwalifikacji stałej (oprócz tularemii) lub czasowej dla kandydatów na dawców krwi oraz w przeciwwskazaniach do pobrania krwi. Nie stosuje się także testów do rutynowego wykrywania patogenów odkleszczowych w krwiolecznictwie. Dlatego znajomość dynamiki faz tych chorób, okresy zakaźności i ich występowania we krwi w połączeniu z wywiadem lekarskim, badaniem przedmiotowym i wynikami pomocniczych badań diagnostycznych, mają podstawowe znaczenie dla bezpieczeństwa biorców krwi.
1. Wprowadzenie. 2. Zakażenia wywoływane przez krętki. 2.1. Borelioza z Lyme. 2.2. Zakażenia wywoływane przez Borrelia myiamotoi.
3. Gorączki plamiste. 4. Ludzka granulocytarna anaplazmoza 5. Zakażenia Bartonella sp. 6. Babeszjoza. 7. Podsumowanie
Abstract: The fear of blood transfusion-borne infections has been a problem since the beginning of the blood therapy era. One of the phases of all infectious diseases, including those transmitted by ticks, is the incubation period, during which there are no clinical symptoms due to the presence of microorganisms in the blood. For this reason, blood drawn from an infected donor can be a potential source of infection for the recipient at this time. Literature data show that there are no documented reports of the possibility of transmitting B. burgdorferi infection (Lyme etiological factor) to healthy man by blood transfusion. However, cases of transfusions of such infections as babesiosis, anaplasmosis, rickettsiosis, and fever, bartonellosis have been reported. Tick-borne infections are not included in the criteria for permanent (except tularemia) or temporary disqualification for blood donor candidates and for contraindications for blood sampling. Tests for routine detection of tick-borne pathogens in blood therapy are also not used. Therefore, knowledge of the dynamics of the phases of these diseases, periods of infectivity and occurring in the blood in conjunction with medical history, physical examination and the results of auxiliary diagnostic tests are of fundamental importance for the safety of blood recipients.
1. Introduction. 2. Spirochetes infections. 2.2. Lyme borreliosis. 2.2. Borrelia myiamotoi infections. 3. Spotted Fever Group rickettsioses.
4. Human granulocytic anaplasmosis 5. Bartonella sp. Infections. 6. Babesiosis. 7. Summary
Cronobacter spp. – the serious risk in a baby food
30 June 2020
Streszczenie: Cronobacter spp. uznawane są za oportunistyczne patogeny we wszystkich grupach wiekowych, szczególnie u wcześniaków, niemowląt z niską masą urodzeniową, osób w wieku podeszłym i osób z obniżoną odpornością. Obecnie rodzaj Cronobacter obejmuje siedem gatunków: C. sakazakii, C. malonaticus, C. turicensis, C. muytjesii, C. universalis, C. dublinensis i C. condimenti. Trzy pierwsze gatunki Cronobacter zostały skojarzone z infekcjami klinicznymi noworodków i wcześniaków. Zakażenia bakteriami Cronobacter mogą powodować zapalenie komórek nerwowych, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, tworzyć ropnie i torbiele mózgu prowadzące do wodogłowia oraz martwicze zapalenie jelit. Chociaż zakażenia wywołane przez Cronobacter spp. są rzadkie to współczynnik śmiertelności jest bardzo wysoki, jak również koszty związane z długoterminowym leczeniem powikłań po infekcji. Cronobacter spp. dzięki produkcji otoczek i biofilmu, termotoleracyjności jest odporny na wysuszenie i wykazuje przeżywalność w mieszankach mlekozastępczych i innych produktach o niskiej aktywności wody. Cronobacter spp. izolowano z warzyw, zbóż, płatków, ziemniaków, przypraw, mięsa, ryb, sera, tofu, ryżu, makaronu, czekolady, herbaty oraz z powierzchni abiotycznych w środowisku szpitalnym, z przedmiotów i sprzętu medycznego Na podstawie Rozporządzenia (WE) nr 2073/2005 z dnia 15 listopada 2005, z późniejszymi zmianami, Cronobacter spp. powinien być nieobecny w trzydziestu 10 g próbkach preparatów w proszku do początkowego żywienia niemowląt i żywności dietetycznej w proszku specjalnego przeznaczenia medycznego, przeznaczonego dla niemowląt w wieku do 6 miesięcy. W pracy podjęto temat oceny występowania zagrożenia powodowanego przez bakterie Cronobacter w żywności w świetle obowiązujących wymagań.
1. Wprowadzenie. 2. Objawy i chorobotwórczość Cronobacter spp. 3. Wymagania przepisów prawa. 4. Mechanizmy wirulencji Crono-bacter spp. 5. Taksonomia Cronobacter spp. 6. Występowanie Cronobacter spp. w żywności. 7. Oporność Cronobacter spp. na warunki stresowe. 8. Tworzenie biofilmu przez bakterie z rodzaju Cronobacter. 9. Wykrywanie i oznaczanie liczby Cronobacter spp. 10. Antybiotykooporność Cronobacter spp. 11. Podsumowanie
Abstract: Cronobacter spp. are considered opportunistic pathogens in all age groups, especially in premature babies, children with low birth weight, the elderly and immunocompromised people. Currently, the genus Cronobacter includes seven species: C. sakazakii, C. malonaticus, C. turicensis, C. muytjesii, C. universalis, C. dublinensis and C. condimenti. The first three species of Cronobacter have been associated with clinical infections of newborns and premature babies. Cronobacter bacterial infections can cause neuritis, encephalomyelitis, the formation of abscesses and cysts of the brain leading to hydrocephalus and necrotizing enterocolitis. Often infected with Cronobacter spp. are rare, the mortality rate is very high, as well as the costs associated with temporarily treating post-infection complications. Cronobacter spp. due to the production of capsule and biofilm, high thermotolerance is resistant to drying and survival loads in milk replacers and other products with water activity. Cronobacter spp. isolated from milk replacers used for the initial feeding of infants, with vegetables, cereals, potatoes, spices, meat, fish, cheese, tofu, rice, pasta, chocolate, tea and abiotic surfaces in a hospital, with medical products and equipment. Under the Regulation (EC) No 2073/2005 of 15 November 2005, Cronobacter spp. should be absent in thirty 10 g samples of infant formulas and infant dietetic powders intended for infants up to 6 months old. The subject of the study is the assessment of the occurrence the hazard caused by Cronobacter in food in the light of applicable requirements.
1. Introduction. 2. Symptoms and pathogenicity Cronobacter spp. 3. Legal requirements. 4. Virulence mechanism Cronobacter spp. 5. Taxonomy Cronobacter spp. 6. Occurrence Cronobacter spp. in food. 7. Resistance Cronobacter spp. to stress conditions. 8. Biofilm formation by bacteria genus Cronobacter. 9. Detection and determination of numbers Cronobacter spp. 10. Antibiotic resistance Cronobacter spp. 11. Summary
Mechanisms of dermatophyte resistance to antifungal substances
30 June 2020
Streszczenie: Dermatofity to grzyby chorobotwórcze, które mają wysokie powinowactwo do keratyny obecnej w paznokciach, skórze i włosach, powodujące zakażenia powierzchniowe znane jako grzybice skórne lub dermatomykozy. Rokowania w przebiegu dermatomykoz mogą być różne, a obraz kliniczny choroby w dużym stopniu zależny jest od statusu immunologicznego gospodarza i może mieć postać od ograniczonych zakażeń skórnych lub podskórnych do infekcji inwazyjnych, rozsianych i zagrażających życiu. W pierwszych dziesięcioleciach XX wieku pojawiły się pierwsze obawy związane z narastającą prewalencją infekcji grzybiczych u ludzi, której powodów upatrywano w różnych czynnikach środowiskowych i rozwoju cywilizacyjnym. W konsekwencji zostały podjęte pierwsze próby terapeutyczne ukierunkowane na leczenie tych infekcji. Obecnie lekarze mają do dyspozycji przynajmniej kilka różnych grup leków przeciwgrzybiczych. Niemniej jednak nakładające się mechanizmy działania tych substancji i przerywanie terapii przez pacjentów mogą być przyczyną pojawiania się szczepów wykazujących oporność, także wielolekową. Celem niniejszej pracy jest dokonanie przeglądu literatury traktującej o mechanizmach powstawania oporności wobec substancji przeciwgrzybiczych przez dermatofity. W drodze ewolucji grzyby te wytworzyły złożone układy odpowiedzi immunologicznej obejmujące elementy systemu sygnalizacji środowisko-komórka, reakcje na stresory jak i tolerancje na szkodliwe substancje chemiczne. Ekspozycja dermatofitów na lek przeciwgrzybiczy, uszkodzenie ich ściany komórkowej, zaburzenia osmolarności środowiska i pojawienie się w nim reaktywnych form tlenu stanowią bodźce, które mogą być aktywatorami szlaków sygnałowych, mających na celu przeciwdziałanie skutkom nagłego stresu komórkowego. Większość z mechanizmów molekularnych leżących u podstaw odpowiedzi na te stresory stanowi również mechanizm tolerancji i oporności na substancje przeciwgrzybicze. Poznanie tych mechanizmów może w przyszłości doprowadzić do opracowania nowych chemioterapeutyków, które stanowić będą kluczową strategię w leczeniu opornych na obecnie dostępne leki przeciwgrzybicze szczepów dermatofitów.
1. Wprowadzenie. 2. Obecnie stosowane leki przeciwgrzybicze. 3. Ekspozycja patogenu na lek, reakcja na stres i adaptacja. 4. Mechanizmy wyrzutu leku z komórki. 5. Mechanizmy detoksyfikacji leków. 6. Transkrypcyjna modulacja genów szlaków sygnałowych. 7. Rola białek szoku cieplnego w lekooporności. 8. Mutacje w genach docelowych enzymów wpływające na lekooporność. 9. Elementy strukturalne komórki wpływające na lekooporność. 10. Podsumowanie
Abstract: Dermatophytes are pathogenic fungi with high affinity for keratinised structures present in nails, skin, and hair causing superficial
infections known as skin mycoses or dermatomycoses. The disease is characterised by variable prognosis. Its clinical picture is largely depen-
dent on the immune status of the host and can range from local skin or subcutaneous infections to invasive, disseminated, and life-threatening infections. In the first decades of the 20th century, the first concerns were raised about the growing prevalence of fungal infections in
humans, which was ascribed to various environmental factors and anthropopressure. Consequently, the first therapeutic attempts were made
to treat these infections. At present, at least several different groups of antifungal drugs are available for medical treatment. Nevertheless, the overlapping mechanisms of action of these substances and discontinuation of therapy by patients may contribute to the emergence of resistance of strains, including multi-drug resistance. The aim of this study is to review the literature focused on the mechanisms of resistance developed by dermatophytes to antifungal substances. Through evolution, these fungi have developed complex cellular response systems comprising elements of the environment-cell signalling system, responses to stressors, and tolerance to harmful chemical substances.
Such stimuli as exposure of dermatophytes to an antifungal drug, damage to their cell wall, and disturbances in the osmolarity of the
environment with generation of reactive oxygen species can be activators of signalling pathways targeted at mitigation of the effects of
sudden cellular stress. A majority of molecular mechanisms underlying the response to these stressors also constitute a mechanism of tolerance and resistance to antifungal substances. In the future, elucidation of these mechanisms may lead to development of new chemotherapeutics that will become a key strategy in the treatment of dermatophyte strains exhibiting resistance to currently available antifungal drugs.
1. Introduction. 2. Current antifungal drugs. 3. Exposure of the pathogen to drugs, stress response, and adaptation. 4. Mechanisms of drug efflux from the cell. 5. Mechanisms of drug detoxification. 6. Transcriptional modulation of signalling pathway genes. 7. Role of heat shock proteins in drug resistance. 8. Mutations in target enzyme genes inducing drug resistance. 9. Structural elements of the cell contributing to drug resistance. 10. Summary
Current Issue
