Browsing tag: wankomycyna

ANALIZA WYBRANYCH CECH GENETYCZNYCH, FENOTYPÓW I ZAGROŻENIA EPIDEMIOLOGICZNEGO BAKTERIAMI Z RODZAJU ENTEROCOCCUS OPORNYMI NA WANKOMYCYNĘ

ANALYSIS OF SELECTED GENETIC TRAITS, PHENOTYPES, AND EPIDEMIOLOGICAL THREAT OF ENTEROCOCCUS BACTERIA RESISTANT TO VANCOMYCIN
Wojciech Rogóż, Daniel Sypniewski, Ilona Bednarek

DOWNLOAD PDF FILE

Streszczenie: Enterokoki to bakterie Gram-dodatnie, należące do względnie beztlenowych ziarniaków. Gatunki należące do rodzaju Enterococcus na ogół mają niewielki potencjał infekcyjny, jednak mogą wywoływać groźne zakażenia szpitalne. Do grupy podwyższonego ryzyka zalicza się pacjentów z chorobami rozrostowymi, z przewlekłymi chorobami wątroby oraz po przeszczepach. Od lat osiemdziesiątych XX w. obserwuje się pojawiające się coraz częściej zakażenia enterokokami opornymi na liczne antybiotyki. Istnieją dwie, niezależne od siebie drogi rozwoju oporności na wankomycynę, związane z powszechnym leczeniem MRSA przy pomocy wankomycyny oraz jej zastosowaniem pozamedycznym. Wśród opornych na wankomycynę szczepów enterokoków można wyróżnić 9 fenotypów: VanA, VanB, VanC, VanD, VanE, VanG, VanL, VanM, VanN. Wszystkie te fenotypy różnią się między sobą w większym lub mniejszym stopniu na poziomie molekularnym. Obecnie lekami stosowanymi w leczeniu infekcji wywołanych enterokokami są m. in. linezolid, chinuprystyna/dalfoprystyna, daptomycyna, tigecyklina i chloramfenikol. Posiadane obecnie dane, zarówno z terenu Europy, jak i całego świata wskazują na stały wzrost ilości pojawiających się izolatów VRE, jak również opornych na antybiotyki inne niż wankomycyna.

1. Wprowadzenie. 2. Zakażenia enterokokami. 3. Leczenie zakażeń enterokokami i antybiotykooporność. 4. Rozwój zjawiska oporności na wankomycynę. 5. Leki stosowane w zwalczaniu zakażeń szczepami opornymi na wankomycynę. 6. Drogi powstawania oporności na wankomycynę. 7. Fenotypy szczepów opornych na wankomycynę. 8. Charakterystyka molekularna fenotypów szczepów opornych na wankomycynę. 9. Sytuacja epidemiologiczna na świecie. 10. Sytuacja epidemiologiczna w Polsce. 11 Sytuacja epidemiologiczna w Europie. 12. Podsumowanie

Abstract: Enterococci are Gram-positive bacteria that belong to facultative anaerobic cocci. Species belonging to the genus Enterococcus generally display little infectious potential, however, they can cause serious nosocomial infections. The groups of high risk include patients with proliferative diseases, chronic liver diseases, and graft recipients. Since 1980s more and more frequently infections with enterococci resistant to numerous antibiotics are being observed. There are two independent ways of development resistance to vancomycin, connected with common usa of vancomycin for MRSA treatment and non-medical use of this antibiotic. Nine phenotypes of vancomycin-resistant enterococcal strains can be distinguished: VanA, VanB, VanC, VanD, VanE, VanG, VanL, VanM, VanN. These phenotypes differ to a different extent at the molecular level. Current treatments of enterococcal infections usually include drugs such as linezolid, quinupristin/dalfopristin, daptomycin, tigecycline, and chloramphenicol. Data available from Europe and other parts of the world indicate a constant increase in the number of emerging VRE isolates, as well as strains resistant to antibiotics other than vancomycin.

1. Introduction. 2. Infections with enterococci. 3. Treatment of enterococcal infections and antimicrobial resistance. 4. Development of VRE phenomenon. 5. Drugs used to control infections with VRE strains. 6. Routes of VRE spread. 7. VRE phenotypes. 8. Molecular characteristics of VRE phenotypes. 9. Epidemiological situation in the world. 10. Epidemiological situation in Poland. 11. Epidemiological situation in Europe. 12. Summary

Oporność Staphylococcus aureus na glikopeptydy

Resistance of Staphylococcus aureus strains to glycopeptides
K. Szymanek -Majchrzak, A. Młynarczyk, G. Młynarczyk

1. Wstęp. 2. Wankomycyna i inne glikopeptydy. 2.1. Charakterystyka antybiotyków. 2.2. Kryteria wrażliwości na glikopeptydy. 3. Nabyta oporność na wankomycynę. 3.1. Enterokoki VRE. 3.2. Transfer operonu vanA ze szczepów Enterococcus spp. do izolatów metycylino-opornych Staphylococcus aureus – możliwości i obawy. 3.3. Wankomycyno-oporne szczepy Staphylococcus aureus (VRSA). 3.3.1. Mechanizm oporności u VRSA warunkowany obecnością operonu vanA. 3.3.1.1. Heterologiczna ekspresja operonu vanA u wankomycyno-opornych S. aureus. 3.3.1.2. Wankomycyno-oporne S. aureus – analiza przypadków. 3.3.1.3. Epidemiologia szczepów VRSA vanA. 3.3.2. Szczepy VRSA – vanA-negatywne (dawne Staphylococcus aureus o obniżonej wrażliwości na wankomycynę, VISA) – pochodzenie oraz mechanizm oporności. 4. Szczepy Staphylococcus aureus wykazujące fenotyp hetero-VISA. 5. Opcje terapeutyczne leczenia ciężkich zakażeń o etiologii S. aureus, wobec których terapia wankomycyną pozostaje nieskuteczna. 6. Podsumowanie

Abstract: Until recently, vancomycin was perceived as an effective drug for the treatment of serious infections with MRSA etiology. For over 30 years, since the introduction of the antibiotics on the pharmaceutical market, there was no case of Staphylococcus aureus resistant to the glycopeptide and it seemed that strains of S. aureus are naturally sensitive to vancomycin. Problems began to appear at the beginning of the 90s of the twentieth century, when more and more treatment failures with the use of the glycopeptide antibiotics were being reported. Strains of S. aureus which may manifest decreased susceptibility or resistance to vancomycin and/or teicoplanin were recognized as the main cause of these failures. VRSA (vancomycin resistant S. aureus), with the genotype vanA conditioned by the presence of vanA operon transmitted from Enterococcus are extremely rare. More frequent are VISA (vancomycin intermediate S. aureus) or VRSA vanA-negative strains exhibiting thickened cell walls, increased content of free dipeptide D-Ala-D-Ala in peptidoglycans and disorders in autolytic processes, and hetero-VISA strains sensitive to vancomycin (MICVA ≤2 mg/L), but containing subpopulations of cells exhibiting MIC values at different levels. These effects are caused by different molecular mechanisms, which are related to different regulatory systems and manifested by diverse phenotypic features, but the result is always the lack of treatment efficacy. A review of the mechanisms leading to the formation and spread of S. aureus isolates for which the vancomycin treatment can be ineffective has become an essential objective of this monograph.

1. Introduction. 2. Vancomycin and other glycopeptides. 2.1. Characteristics of the antibiotics. 2.2. Criteria of sensitivity to glycopeptides. 3. Transferred resistance to vancomycin. 3.1. Enterococci VRE strains. 3.2. The vanA operon transfer from Enterococcus spp. to methicillinresistant Staphylococcus aureus strains – possibilities and apprehensions. 3.3. Vancomycin-resistant Staphylococcus aureus strains (VRSA). 3.3.1. Mechanism of resistance of VRSA strains – determination the presence of vanA genes. 3.3.1.1. Heterologic expression of vanA operon in vancomycin-resistant S. aureus. 3.3.1.2. Vancomycin-resistance of S. aureus – case studies. 3.3.1.3. Epidemiology of VRSA vanA strains. 3.3.2. VRSA strains – vanA-negative (previous vancomycin intermediate Staphylococcus aureus, VISA) – provenance and mechanism of resistance. 4. The hetero-VISA phenotype expression in Staphylococcus aureus strains. 5. Therapeutic options for the treatment of serious infections with S. aureus etiology for which vancomycin therapy remains ineffective. 6. Summary